De eerste keer sneeuw!

Hi,

Ik ben nu in Latacunga, een stadje ten zuiden van Quito, de hoofstad van Colombia. Maar eerst even over hoe we hier verzeild zijn geraakt.

Cavia's te koop
In Otavalo, de eerste stad in Ecuador nadat we de grens over gingen na Colombia, zijn we naar de zaterdagmarkt geweest. Vol met handgemaakte spullen en souveniers. Leuk om gezien te hebben, al is het niet meer bijzonder dan de dagelijkse markt die er is, alleen een stuk groter. Wel was er ook nog de veemarkt, die op zijn zachts gezegd nogal indrukwekkend was. Hier werden koeien, paarden, cavia's, konijnen en kippen verhandeld. Ongelofelijk om te zien hoe ze hier met de dieren omgaan. Na een halfuurtje hadden we het dan ook wel weer gezien.

'S Middags gingen we door naar Quito, de hoofstad. Daar hebben we een aantal dagen doorgebracht. Zo zijn we naar het Mitad del Mundo gegaan, de evenaar. Het monument ligt echter nog een paar honderd meter van de echte evenaar af, maar het was leuk om gezien te hebben. Verder hebben we nog een free walking tour gedaan en zijn we regelmatig wat gaan drinken in een van de gezellige barretjes. Een paar keer genoten we van de goddelijke versgefrituurde empenadas (deeg met gesmolten kaas en suiker eroverheen).

Wilde honden
Na een paar dagen gingen we naar Mindo. Een klein dorpje op zo'n 2 uur rijden vanaf Quito. De heenweg was weer een hele onderneming. Om te beginnen heeft de stad verschillende terminals waar je altijd goed moet uitzoeken welke je moet hebben. Toen we bij de terminal aankwamen na een busrit door de stad die een eeuwigheid leek te duren, bleek dat de eerstvolgende bus naar Mindo zo'n 2,5 uur later pas ging. Uiteindelijk waren we in het donker pas aangekomen en zijn we na een biertje op een terrasje in de hoofdstraat ons bed ingedoken. Eindelijk konden we weer buiten zitten 's avonds, wel met een jasje. In Quito was het elke keer steenkoud in de avond. Wel weer lekker een tweepersoonskamer!

De volgende dag zijn we vroeg opgestaan. We gingen ziplinen boven de jungle, dat was leuk maar ging niet superhard. De locatie was wel fantastisch. De weg ernaartoe hadden we gezelschap van 5 wilde honden wat iets minder fijn was. Bij het ziplinen dachten we ze kwijt te zijn maar ze stonden gewoon op ons te wachten, die stomme beesten. Daarna zijn we een heel stuk doorgelopen naar een kabelbaantje dat je over de jungle naar een startpunt brengt waar je vier watervallen kon bezoeken. Nadat we er 3 gezien hadden vonden we het welletjes en zijn we teruggelopen. Daarna nog een falafelburger met een biertje gegeten en gedronken en daarna hebben we weer de bus naar Quito genomen.

De eerste keer sneeuw
De dag erna zijn we op stap geweest in verband met Halloween. Iedereen neemt het heel serieus hier en is verkleed. De dag erna namen we de bus naar Latacunga. Dit kleine stadje was het beginpunt voor de Cotopaxiculkaan en de Quilotoakrater. Bij de Cotopaxivulkaan gingen we omhoog tot aan de eerste gletsjer. Deze lag op 5000 meter hoogte en was dus wel uitputtingsslag aangezien er nog maar 60% zuurstof inde lucht zat en we voetje voor voetje de berg op moesten. Toen we uiteindelijk bij de gletsjer in de buurt waren, we in de sneeuw liepen en onze gids door de nevel en vallende sneeuw niet meer te zien was, dacht ik wel even: what the fuck. Het was superglad, we hadden enkel onze wandelschoenen aan en geen stokken en we stonden bijna bovenop een berg met geen hand voor ogen. Maar wat was het ongelofelijk vet. Daarna zijn we nog naar een meer gereden waar paarden rondliepen. Het was zo gaaf!

Met de lokale taxi
De dag erna namen we de bus om naar het Quilotoameer te gaan. Hoewel we nog vroegen of de bus naar Quilotoa ging en het antwoord 'ja' was, werden we toch ergens gedropt. We wilden even naar de wc in een dorp maar werden toen niet meer de bus ingelaten, ineens ging hij niet meer naar Quilotoa en moesten we dus maar een pickuptaxi nemen voor 5 dollar per persoon voor die laatste 10 km. Zo gaat het dus de hele tijd hier. Dat je altijd iets extra's moet betalen, dat je altijd wordt genaaid waar je bijstaat, dat je onder valse voorwendselen wordt gelokt. In Colombia niet één keer meegemaakt, hier in 1,5 week tijd al zovaak. Maar goed, uiteindelijk gingen we lopen en kwamen we onderweg een pickup tegen die ons voor 1 dollar wilde brengen. We zaten tussen de inheemse mensen met hun hoedjes en kleurrijke klederdracht, terwijl het zonnetje scheen en het prachtige landschap aan ons voorbijgleed. Dat was dan wel weer leuk.

In the middle of nowhere
Vervolgens kwamen we aan in Quilotoa, waar we naar de krater konden. Ik dacht dat we nog een halfuur moesten lopen maar ineens waren we er al. Erg mooi! Ons plan was om naar het dorpje Chugchilán te lopen maar door de vertraging met de bus wisten we niet of we het nog voor het donker zouden redden. Uiteindelijk zijn we toch maar gegaan. Er was niet echt een route, door te praten met andere sporadische backpackers die we onderweg tegenkwamen en de hulp van Maps zijn we er uiteindelijk gekomen. We hadden nog ergens de keuze om te kiezen voor een extreme route of de veilige route. We besloten de extreme route te doen en liepen het pad in. We kwamen uit bij een man die zei dat deze route erg gevaarlijk was, je moest ook door een rivier enzo, maar waarom het nou echt gevaarlijk was weten we niet. We zijn dus toch maar de andere route gaan volgen. Een paar keer wisten we niet zeker waar we heen moesten of leek het pad dood te lopen, en dacht ik even dat we nooit in het dorp zouden aankomen. Zeker toen de wolken rond 1 uur laag gingen hangen en het zicht slechter werd. Maar uiteindelijk is het toch goed gekomen en kwamen we rond 5 uur aan bij ons hostel. Hoe heerlijk toen ik mijn wandelschoenen kon uitdoen en op bed kon liggen. Hier was het trouwens ijskoud in de avond. We hadden een kacheltje op de kamer en dikke dekens. De route was echt leuk, we passeerden dorpjes, moesten via berg en dal lopen en het uitzicht was fantastisch.

Tweede keer sneeuw
Vanmorgen hebben we de bus genomen vanuit het dorp terug naar Latacunga. Ineens moesten we 5,50 dollar met z'n tweeën betalen in plaats van de 3 die we op de heenweg betaalden. Het was duidelijk dat het een speciale toeristenprijs was, want toen we moeilijk deden hoefden we ineens maar 3 dollar te betalen. Even later moesten we toch de rest bijbetalen van de buschauffeur (weer een ander persoon) want anders zou hij ons ergens dumpen onderweg. Pff. Onderweg was het weer omgeslagen. Vanmorgen wilde ik dat ik een korte broek had meegenomen zo warm was het, 2 uur later sneeuwde het. Bizar! De locals inde bus keken zo verbaasd naar buiten dat het leek alsof ze nog nooit sneeuw van dichtbij gezien hadden. Gelukkig dat we gisteren de hele dag geen regen hebben gehad.

Morgen gaan we naar Baños, een toeristisch plaatsje waar je veel kunt hiken enzo. Adios!