Van zon en zee naar sneeuw en kou

18 november 2017 - Huaraz, Peru

Hola amigos,

Wat een avonturen hebben we weer beleefd de laatste paar weken.

In Baños in Ecuador, waar ik gebleven was met schrijven, hebben we een week genoten van dit kleine stadje in de bergen. We gingen naar Casa de Arbol, een boomhut waar heel veel vette schommels hingen. Een beetje akelig in het begin omdat je heel hoog hangt en best hard gaat, maar echt genieten. Wat een uitzicht! Ook genoten we van een massage en gingen we naar hot springs. Ik heb ook mijn angsten overwonnen door van een brug te springen. Even nog getwijfeld en op een gegeven moment dacht ik: ik loop nu naar die brug toe, als de mannen van het springen er nog zijn doe ik het gewoon. Het was half 6 geweest namelijk en ik wist dat ze er tot 6 uur zouden zijn. Bij de brug (100m) aangekomen waren ze er nog en meteen kreeg ik de vraag of ik het ging doen. JA! Ik kreeg even gauw uitleg en toen kon ik gaan. Het engste was dat ik zelf moest springen, het idee alsof je zo van de brug afspringt zonder tauw. Supereng! Wel heb ik door de terugslag nog een aantal dagen met een stijve nek rondgelopen, maar het was het waard.

Kwade herdershonden
De volgende dag besloten we een wandeling te maken. We liepen toevallig bij diezelfde brug naar beneden, waar verderop een huis met zwembad in aanbouw was. Toen we nog op een meter of 20 afstand stonden, viel ons oog op de 4 of 5 herdershonden die daar aan het chillen waren. We besloten niet verder te lopen en even wat foto's te maken van de prachtige omgeving. Op dat moment kregen de honden ons in het vizier en kwamen ze agressief blaffend op ons afgerend. Blijkbaar waren we toch op hun property gekomen. Wij probeerden zo rustig maar toch zo snel mogelijk zonder paniek te zaaien weg te komen. Ik werd in de tussentijd twee keer gebeten. Ik dacht echt dat we aan stukken zouden worden gereten. Gelukkig lieten ze los en uiteindelijk gingen ze weg. Oh man ik geloof dat ik nog nooit zo bang was geweest. Uiteindelijk vielen de beten reuze mee, bij eentje kon je de tanden zien staan, de ander was wat dieper, allebei bloedden ze en ik had schaafwonden maar het had veel erger gekund. Mijn spijkerbroek had veel tegengehouden. Wel was er gedoe om de Rabiësprik te krijgen. Ze hebben hem wel maar hij is te duur en ze geven hem alleen maar als de wond heel diep is. Verder zeiden ze dat alle straathonden zijn ingeënt bla bla dus met andere woorden: ik kreeg geen prik, alleen antibiotica. Nou toen dus maar de zorgverzekering gebeld, wat in het begin lang duurde voordat ik wist wat ik moest doen. Twee ziekenhuizen afgelopen, daarna was alles dicht. De volgende morgen heb ik nog zo'n 3 uur gewacht bij de derde en laatste optie. Nog steeds geen prik. Uiteindelijk had ik mijn verhaal verteld aan de vrouw van het hostel en heeft zij een aantal telefoontjes gepleegd. Toen dat niks opleverde zijn we naar het ministerie gegaan en hebben we een zogenaamde hoge pief daar gesproken. Zij liep met ons mee naar het ziekenhuis en uiteindelijk kreeg ik mijn prikje! Maar ik moest echter nog een prikje, na 3 dagen volgens Nederland. Nou, dat zou wel een probleem worden. Want hier krijg ik mijn tweede spuit pas over 28 dagen. Ging ik niet akkoord, dan kreeg ik hem niet. Toen dus maar weer de alarmcentrale gebeld, waar weer een aantal dagen overheen ging.

Er kwam ook nog een vriendin van Chayenne naar Baños samen met twee reisgenootjes. We zijn samen onder meer gaan mountainbiken. Zo mooi is het hier! Op de terugweg kon je met een busje weer naar Baños.

Vliegende koeien
Een paar dagen later namen we de bus naar Cuenca, 8 uur zuidelijker. Die rit was ook opmerkelijk. Onderweg bleven we opeens erg lang stilstaan en toen we uitstapten werd algauw duidelijk waarom. Er was een man met zijn vrachtwagen tegen een truck met koeien erin geknald, en flink. De truck lag op z'n kop, koeien waren gelanceerd en liepen los rond (gewond, echt superzielig). De chauffeur werd behandeld in de ambulance maar hij was gelukkig niet dood. De chauffeur van de vrachtwagen was hem gepeerd, omdat 'ie dacht dat de andere chauffeur dood was. Dat geloof je toch niet? Dus die vrachtwagen van hem stond daar ineen gereden en de hele weg was geblokkeerd en koeien overal. Er waren ook honderd locals van alle kanten aangekomen (waar ze vandaan kwamen geen idee want we waren in the middle of nowhere) die elke keer naar de ambulancedeuren snelden om stiekem naar binnen te gluren als de deuren open gingen. Echt een bizarre chaos was het. Uiteindelijk na een halfuur ofzo ging de ambulance en werd de weg een soort van vrijgemaakt en konden we verder. Nou dat was ook weer een avontuur.

Terug naar de hoofdstad
Inmiddels heen en weer gebeld met de ambassade en de alarmcentrale en alles om mijn prik geregeld te krijgen. Ik kreeg te horen dat ik naar Nederland zou moeten als het niet in Quito zou lukken. Na aankomst Cuenca nog even naar een ziekenhuis gegaan met een zielig verhaal om iets te regelen, maar helaas. Zelfs nog een poging gedaan ze om te kopen maar helaas deden ze daar in het ziekenhuis niet aan. Inmiddels was het halfacht en om 9 uur zou de vlucht naar Quito gaan dus het was nogal een gestress. Op het vliegveld mijn ticket gekocht, nadat er iemand niet was komen opdagen dus ik kon nog mee die avond. Nadat ik me in Quito door een taxi had laten afzetten bij een hostel vlakbij het ziekenhuis, ben ik nog even naar het ziekenhuis geweest, maar zonder resultaat. De volgende ochtend ging ik naar een ander ziekenhuis en daar kreeg ik ineens zonder problemen de prik! Nog nooit zo blij met een prikje geweest, ik hoefde niet naar Nederland! Daarna heb ik direct een vliegticket gekocht naar Quito voor die middag. 's Avonds Kon ik me weer aansluiten bij de meiden en ging mijn reis weer verder.

Hoog en koud
De dag erna namen we rond half 1 de bus naar Nationaal Park Las Cajas. Ik had me niet ingelezen en de rest ook niet echt. Op een gegeven moment, toen we allemaal zero uithoudingsvermogen hadden, vroeg Monica, een van de reismaatjes, 'Zitten we hoog ofzo?'. Niet snel daarna kwamen we erachter dat we op 4000 meter hoogte waren. Het park zelf was echt fantastisch mooi. Door het gedoe met die honden had ik me totaal niet ingelezen of foto's gegoogled dus ik was echt mega verrast. Wat een fantastisch mooi park, weer heel nieuwe natuur en dat op een uurtje rijden van de stad. Wel moesten we de laatste bus halen om half 6. De route die we wilden lopen was 3,5 uur en het was 2 uur toen we gingen. Nadat Suzan, ander reismaatje vertelde dat er mensen zijn doodgevroren in het park toen ze verdwaald waren kreeg ik wel een beetje stress maar uiteindelijk waren we een kwartier te vroeg voor de bus. En we hadden nog wilde lama's gezien!!

De volgende dag hebben we afscheid genomen van onze reismaatjes en hebben we gerelaxed. 'S avonds namen we de bus naar Mancora. Op naar Peru!

Zonsondergang op het strand
Je moet er wel wat voor over hebben om er te komen want de grens passeerden we om 2 uur 's nachts, waar we een tijd moesten wachten. In Mancora kwamen we rond 5 uur aan. De man van het hostel deed werkelijk een uur over het inchecken maar we mochten wel gratis al in ons bed gaan liggen de rest van de nacht. De volgende dag hebben we wat gegeten, biertjes gedronken en met een paar mensen de zonsondergang op het strand gekeken.

De dag erna gingen we met zeeschildpadden zwemmen. 1.07 kunnen die beesten worden. Stel je eens voor dat je in het water zit en er voer voor je neus neer wordt gegooid, waar vervolgend vijf van die huge schildpadden op af komen. Best scary! Maar het was wel heel gaaf. Daarna hebben we nog 1,5 uur op een nabijgelegen strandje gerelaxed en daarna zijn we weer naar huis gegaan en hebben we wat gekaart en gedronken. Er waren trouwens ook 2 kittens in het hostel. Te cute.

De dag erna bestond uit ontbijten op de markt, bij het zwembad liggen en 's avonds met de tuk tuk naar centrum om de nachtbus te halen. We aten bij een 'restaurantje' voor 1.70 inclusief versgemaakte appelsap. Het was echter een huis waar mensen wonen en waar twee tafeltjes voor de deur staan voor als er mensen komen eten. We werden vergezeld door 3 witte katten en een witte hond die op ons eten zaten te azen.

Terug naar de kou
Zo'n 21 uur later waren we eindelijk in ons hostel in Huaraz. Deze stad ligt op 3000 meter hoogte dus we moesten we even wennen en we merkten het meteen aan onze adem en hartslag. 's Avonds in het hostel kwam ik erachter dat mijn camera weg was. Geen idee hoe, maar ik kon hem gewoon echt niet vinden dus vermoedelijk ben ik hem in de bus kwijtgeraakt. De dag erna hebben we geshopt, onder andere voor een nieuwe camera die hier sporadisch te vinden zijn. Ook kochten we een muts, handschoenen en een trui van alpaca of lamawol. Zaten we eergisteren nog aan het zwembad, nu is het ijskoud!

Nu zit ik even op bed bij te komen. Het is 22.20 uur en we hebben twee drukke dagen voor de boeg. Morgen gaan we gletsjers opzoeken (vandaar de muts en handschoenen!) en overmorgen gaan we naar een supermooi meer op 4700 meter hoogte. Ik ben superbeniewd. Slaap lekker!

2 Reacties

  1. Tonnie:
    18 november 2017
    Goddank alles goed afgelopen met al die spannende en sommige beangstigende avonturen, en gelukkig geen weekend Nederland voor je prik....geniet samen met Chayenne van het vervolg van jullie reis.... ik heb weer genoten van je verhaal. xx-jes uit Helden
  2. George:
    19 november 2017
    Je reisverhalen beginnen de vorm van een spannend 'meisjes'-boek aan te nemen.
    Gelukkig kun je er nog steeds van genieten.