Bye bye Colombia! :,(

Hola!

Ik ben nu in Ecuador! Een land waarin vooral de mensen verschillen, hier in het noorden wonen namelijk vooral Indianen. Ook betalen ze hier met de US dollar, wat alles ineens een stuk duurder laat lijken maar wel makkelijker omrekenen is. Maar eerst nog even over onze belevenissen in Salento in Colombia.

Pijn aan mijn kont
In dit kleine schattige dorpje met gekleurde huisjes en veel kerkjes zijn we langer gebleven dan gepland. De eerste dag hadden we een paardrijtocht gedaan. De laatste keer dat ik op een paard gezeten had was 20 jaar geleden zo ongeveer en dat was ook nog eens in een manege, dus het was wel spannend. Volgens Chayenne zouden we toch alleen maar wandelen dus ik hoefde alleen maar te zitten en me vooral nergens zorgen over te maken. We zaten nog geen 5 minuten op het paard en hij zette al een drafje in. Zes uur en vele doodsangsten later (we gingen door modderige stijle paadjes met veel stenen etc) waren we weer terug. De uitzichten waren echt fantastisch en we zijn ook nog gestopt bij een coffeefarm waar we een rondleiding over de plantage kregen en we gingen nog naar een warerval. De volgende dag hadden we een hike gemaakt in de Valle de Cocora, een prachtig landschap met vele hoge palmbomen. We hadden nog ergens de lokale drank geprobeerd: een soort chocomelsoep met kaas. Nou, niet te eten. Maar we moesten het natuurlijk wel proberen. 's Middags hebben we nog wat gedronken met Nederlandse jongens die we tijdens het wandelen tegenkwamen en vervolgens hebben we zelf nog de hele middag op het terras gezeten. De volgende dagen zijn we wat door het dorpje gelopen, hebben we ergens wat gedronken en deden we vooral rustig aan.

Salsadansen
Daarna gingen we naar Cali, dit schijnt de gevaarlijkste stad van het land te zijn. De stad zelf vond ik weinig boeiend, maar het hostel dat we hadden was fantastisch. We hadden elke avond gratis salsalessen (Cali is dé salsastad), gingen naar lessen in een ander hostel en in een dansschool en namen privélessen. Daarnaast gingen we elke avond op stap in salsabarren, waar random jongens en mannen je ten dans vragen. Erg leuk! Verder hebben we nog wat door de stad geslenterd, een yogales gedaan en gingen we naar de lokale fruitmarkt om nieuwe tropische fruitjes te kopen en te proberen. We liepen 's avonds (wel in groepjes) gewoon over straat en heb me geen moment onveilig gevoeld.

Daarna namen we afscheid van ons hostel en de mensen, want na bijna een week leer je heel wat mensen kennen. We namen de bus naar Popayan, waar we heen moesten om naar Ecuador te kunnen gaan. Popayan is een stadje met allemaal witte huizen. De stad werd in de 17e eeuw ofzo geteisterd door een insectenplaag en men kwam erachter dat door de huizen wit te verven, de insecten weggingen. Nu is die plaag allang weg maar de huizen zijn nog steeds wit. Sterker nog, elk jaar een week voor Pasen worden alle huizen opnieuw gewit.

Thuisbezorgd
Chayenne voelde zich niet zo lekker en dus wilden we een dokter opzoeken, maar het werd ons afgeraden om naar een ziekenhuis te gaan omdat ze buitenlanders vaak extra lang laten wachten of zelfs helemaal niet helpen. We zijn toen naar een lokale dokter gegaan maar het was een feestdag en dus was ie dicht. Er stond toevallig een vrouw in een auto op de stoep dus we vroegen aan haar of zij een praktijk wist. Nu kende ze toevallig een dokter en die zouden we na 5 uur kunnen bellen. Uiteindelijk kwam hij om 7 uur langs bij ons hostel, gingen we bij hem thuis speciaal fruit halen dat goed zou zijn en had hij nog geregeld dat de medicijnen die nodig waren, thuisbezorgd zouden worden die avond. Wat een service!

Al met al heb ik me geen moment onveilig gevoeld in Colombia, ik heb me enkel bang laten maken door verhalen van anderen (die er nog nooit geweest zijn) en het advies van de overheid (dat in andere Europese landen veel milder is). De gidsen van tours, de locals die we gesproken hebben, de merkbare vooruitgang in de steden die we tegenkwamen laten allemaal zien dat het land niet meer het oude Colombia is. De nationale reclames over 'het nieuwe Colombia' over de gratis wifipunten bijvoorbeeld, en ook Medellin was zó blij met en zuinig op hun nieuwe en enige metronet in het land, dat je zelfs niet tegen de ijzeren hekjes mocht hangen omdat anders de verf eraf gaat. Iedereen wil dat we meehelpen aan een nieuw imago voor dit prachtige land. Ik kan het ook niet anders dan aanraden en met pijn in mijn hart heb ik het land verlaten.

Op naar Ecuador
De volgende dag om 9 uur wilden we de bus naar Ipiales nemen, wat zo'n 5 uur rijden was. Via dit stadje konden we naar de grens. Het probleem was wel dat het in het rode gebied lag waar je volgens de overheid niet mag reizen. We gingen overdag en volgens de locals en vele reizigers die we gesproken hebben, kan ons dan niks gebeuren. We spraken een jongen die wel 's nachts gereisd had en toen moesten alle bussen in konvooi onder politiebegeleiding gebracht worden. Onze bus van 9 uur ging uiteindelijk om 11.10 en duurde sowieso langer dan 5 uur, waardoor we de laatste 1,5 uur ook door het donker moesten. Maar we zijn gewoon veilig in het hotel aangekomen, waar we voor 5 euro per persoon een tweepersoonskamer hadden. De volgende dag gingen we naar een kerkje in de buurt, deze is op een berg gebouwd en ziet er echt supermooi uit.

's Middags namen we de bus naar de grens van Ecuador, die we lopend moesten oversteken. Ik had mijn laatste geld omgewisseld voor Amerikaanse dollars waarmee ze hier betalen. Bij het omwisselen heb ik zelfs 2 dollar winst gemaakt, hoe dat kan weet ik niet. Uiteindelijk duurde de busrit naar onze volgende bestemming Otovalo geen 2 uur zoals gepland maar 3,5 uur. Werden we in Colombia altijd netjes bij een terminal afgezet, hier werden we langs de kant van de weg in het donker uit de bus gegooid. Gelukkig kwam er net een taxi voorbij!

Kleurrijke markt
Otavalo is een schattig plaatsje met heel veel indianen en elke dag een kleurrijke markt. De eerste dag wilden we naar het Cuicocha lake, een kratermeer op zo'n halfuur rijden van de stad. De heenweg verliep soepel, de terugweg iets minder. Ook nu werden we weer gedropt in the middle of nowhere. Het kratermeer was gelukkig niet al te ver weg. Op de terugweg moesten we op de weg gaan staan en wachten tot er een bus kwam. Twee uur hebben we er gezeten!

Vanmorgen hebben we even het marktje bekeken en wat door het stadje geslenterd. Voor 1.80 euro nog een heerlijke set meal (3-gangenmenu en sapje) gehad. Nu even uitbuiken en morgen weer naar de markt. Op zaterdag is de markt altijd veel groter omdat er dan vanuit de hele omgeving bezoekers en kooplui komen. Ook is er een veemarkt. Nou ik ga even relaxen.

Ciao!